پس از فتح بصره؛ دربارۀ ویژگی‌های اهل بیت (ع) و امام علی (ع) (گفته شد كه پس از فتح بصره در سال 36 هجری و كشته شدن طلحه و زبیر ایراد فرمود)

شما مردم به وسیله‌ی ما، از تاریكی‌های جهالت نجات یافته و هدایت شدید، و به كمک ما، به اوج ترقّی رسیدید. صبح سعادت شما با نور ما درخشید.
کَر است گوشی كه بانگِ بلندِ پندها را نشنود، و آن كس را كه فریاد بلند، كَر كند، آوای نرم حقیقت چگونه در او اثر خواهد كرد؟ قلبی كه از ترس خدا لرزان است، همواره پایدار و با اطمینان باد!. من همواره منتظر سرانجام حیله گری شما مردم بصره بودم، و نشانه‌های فریب‌خوردگی را در شما می نگریستم. تظاهر به دین داری شما، پرده ای میان ما كشید، ولی من با صفای باطن، درون شما را می خواندم. من برای واداشتن شما به راه های حق، كه در میان جادّه های گمراه كننده بود، به پاخاستم در حالی كه سرگردان بودید و راهنمایی نداشتید. تشنه كام هرچه زمین را می‌كندید قطرۀ آبی نمی یافتید، امروز زبانِ بسته را به سخن می‌آورم.دور باد رأیِ كسی كه با من مخالفت كند! از روزی كه حق به من نشان داده شد، هرگز در آن شک و تردید نكردم! كناره گیری من چونان حضرت موسی (ع) برابر ساحران است كه بر خویش بیمناک نبود، ترس او برای این بود كه مبادا جاهلان پیروز شده و دولت گمراهان حاكم گردد. امروز ما و شما بر سر دو راهی حقّ و باطل قرار داریم، آن كس كه به وجود آب اطمینان دارد تشنه نمی‌ماند.