میلیو نها نفر هر روز این رقص باله )منظور بیرون بردن اتومبیل از منزل( را بدون فکر کردن انجام
م یدهند، چون به محض اینکه ما کلید اتومبیل را بیرون م یآوریم، گانگالیو نهای پای های ما تاثیر
م یگذارند و عاد تهایی که ما در رابطه با بیرون آوردن اتومبیل به خیابان ذخیره کرده ایم، را شناسایی
م یکنند. هنگامی که عادتی کم کم به وجود م یآید، ماده خاکستری ما آزاد است تا خودش را آرام
کند یا به دنبال افکار دیگری باشد و به همین دلیل است که ظرفیت مغزی کافی داریم برای اینکه
بفهمیم جیمی ظرف نهارش را داخل جا گذاشته است.
دانشمندان م یگویند عاد تها به این دلیل به وجود م یآیند که مغز مرتب به دنبال را ههایی است
تا سعی و تلاش را کم کرده و در انرژی مصرفی صرف هجویی کند. اگر تمام کارها به خود مغز واگذار
شوند، مغز سعی م یکند تقریبا هر کار روتین و معمولی را به شکل یک عادت در آورد، چون عاد تها
به ذهن ما اجازه م یدهند اغلب اوقات تجزیه و تحلی لها را کاهش دهد. این غریزه صرف هجویی، مزیت
بزرگی است. یک مغز کارآمد به فضای کمتری نیاز دارد که باعث م یشود مغز کوچکتر باشد و در نتیجه
باعث م یشود تولد نوزاد آسا نتر شده و در نهایت مرگ و میر مادر و نوزاد کمتر شود. همچنین یک
مغز کارآمدتر به ما این امکان را م یدهد تا فکر کردن مداوم در مورد رفتارهای ابتدایی نظیر پیاد هروی
و انتخاب اینکه چه چیزی بخوریم را کنار بگذاریم و در نتیجه آن ما م یتوانیم انرژی ذهنی خود را
صرف اختراع نیزه، سیست مهای آبیاری و نهایتا هواپیما و باز یهای ویدئویی کنیم. ولی حفظ کردن
انرژی ذهنی، شمشیر دو لبه است، چون اگر نیروی مغز ما در زمان نامناسبی پایین بیاید، نم یتوانیم
متوجه چیزهای مهم نظیر مخفی شدن شکارچی پشت بوت هها یا اتومبیلی که با سرعت در حال حرکت
است بشویم. بنابراین گانگالیو نهای پای های ما سیستم هوشمندی تعبیه کرد هاند تا مشخص کنند چه
موقع عاد تها کنترل اوضاع را به دست بگیرند. این چیزی است که هر زمان یک تکه رفتاری شروع
شده یا پایان م ییابد، رخ م یدهد. برای اینکه ببینید این سیستم چگونه کار م یکند، دوباره با دقت
به نمودار عادت عص بشناختی موش نگاه کنید. توجه کنید که در ابتدای مارپیچ، هنگامی که موش
قبل از اینکه دیواره شروع به حرکت کند، صدای کلیک را م یشنود و در پایان، هنگامی که شکلات را
م ییابد، فعالیت مغزی جهش م ییابد.