خطاب به اشعث بن قیس (امام (ع) در مسجد كوفه در سال 38 هجری سخنرانی می‌کرد، اشعث بن قیس به یكی از مطالب آن اعتراض كرد و گفت: این سخن به زیان تو است، نه به سود تو. امام (ع) نگاه خود را به او دوخت و فرمود:)
چه كسی تو را آگاهاند كه چه چیزی به سود، یا زیان من است؟ لعنت خدا و لعنتِ لعنت كنندگان، بر تو باد ای متکبّر متکبّر زاده، منافِق پسرِ كافر!. سوگند به خدا!، تو یک بار در زمان كُفر و بار دیگر در حكومت اسلام، اسیر شدی، و مال وخویشاوندی تو، هر دو بار نتوانست به فریادت برسد.
آن کس که خویشان خود را به دم شمشیر سپارد، و مرگ و نابودی را به سوی آنها كشاند، سزاوار است كه بستگان او بر وِی خشم گیرند و بیگانگان به او اطمینان نداشته باشند. می‌گویم: (منظور امام (ع) این است كه اشعث بن قیس یک بار وقتی كه كافر بود اسیر شد و بار دیگر آنگاه كه مسلمان شد و شمشیرها را به سوی قبیله اش راهنمایی كرد، مربوط به جریانی است كه اشعث قبیلۀ خود را فریب داد، تا خالد بن ولید، آنها را غافلگیر كند و از دم شمشیر بگذراند كه پس از آن خیانت او را با لقب « عُرف النّار » (چیزی كه آتش را بپوشاند) ، می‌نامیدند و این لقبی بود كه به نیرنگ‌باز می‌دادند.)